هدف انگلستان و روسیه از امضای قرارداد ۱۹۰۷ چه بود

هدف انگلستان و روسیه از امضای قرارداد ۱۹۰۷ چه بود را از سایت سوگو دریافت کنید.

هدف انگلستان و روسیه از امضای قرارداد ۱۹۰۷، تقسیم ایران به مناطق نفوذ و جلوگیری از نفوذ کشورهای دیگر، به‌ویژه آلمان و عثمانی، در ایران بود.

زمینه‌های امضای قرارداد:

🔹 در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، ایران به دلیل موقعیت استراتژیک خود مورد توجه قدرت‌های جهانی، به‌ویژه انگلستان و روسیه، قرار داشت.

🔹 این دو کشور مدت‌ها بر سر نفوذ در ایران رقابت و درگیری‌های سیاسی داشتند.

🔹 اما با ظهور قدرت‌های جدید مانند آلمان و عثمانی، انگلستان و روسیه تصمیم گرفتند که اختلافات خود را کنار بگذارند و ایران را بین خود تقسیم کنند.

---

مفاد اصلی قرارداد ۱۹۰۷:

✅ ایران به سه منطقه تقسیم شد:

1️⃣ منطقه شمالی (به رنگ آبی در نقشه‌ها) → تحت نفوذ روسیه (شامل استان‌های شمالی مانند آذربایجان، گیلان و خراسان)

2️⃣ منطقه جنوبی (به رنگ قرمز) → تحت نفوذ انگلستان (شامل استان‌های جنوبی مانند سیستان و بلوچستان، کرمان و خوزستان)

3️⃣ منطقه مرکزی (به رنگ سفید) → منطقه‌ای بی‌طرف که تحت کنترل هیچ‌یک از این دو کشور نبود، اما در عمل استقلال واقعی نداشت.

---

اهداف انگلستان و روسیه از این قرارداد:

1️⃣ حفظ منافع استعماری خود در ایران و جلوگیری از رقابت با یکدیگر.

2️⃣ جلوگیری از نفوذ آلمان و عثمانی در ایران، که در حال قدرت گرفتن بودند.

3️⃣ کنترل مسیرهای تجاری و منابع ایران برای تأمین منافع اقتصادی خود.

4️⃣ حفظ امنیت هند برای بریتانیا و تقویت مرزهای جنوبی روسیه در برابر تهدیدهای احتمالی.

---

واکنش ایرانیان:

📌 قرارداد ۱۹۰۷ بدون اطلاع و رضایت ایران امضا شد، و مردم و مشروطه‌خواهان به‌شدت به آن اعتراض کردند.

📌 این قرارداد نشان داد که قدرت‌های خارجی برای منافع خود، بدون توجه به استقلال ایران، تصمیم‌گیری می‌کنند.

---

نتیجه:

📌 قرارداد ۱۹۰۷ یکی از مهم‌ترین اسناد تاریخی بود که استقلال ایران را تضعیف کرد و کشور را به دو منطقه نفوذ بین روسیه و بریتانیا تقسیم کرد.

📌 این قرارداد زمینه‌ساز ضعف بیشتر ایران در دوران قاجار و افزایش وابستگی به قدرت‌های خارجی شد.