صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد تفسیر

غزل شماره ۱۰۵ حافظ: صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

«در زمان شاه شجاع و هنگامی سروده شده است که جنگ لفظی بین حافظ و شیخ زین‌الدین کلاه و عبدالله بنجیری به دربار شاه رسیده بود. در این غزل از ریاکاران به کنایه می‌خواهد که در باده خوردن اسراف نکنند و خطای دیگران را نادیده بگیرند. در انتها به اینکه غلام ممدوح بوده و حلقه زلف او به گوش است، افتخار می‌کند.»