انواع گیرنده های مزه های اصلی را در زبان نام ببرید

انواع گیرنده‌های مزه‌های اصلی در زبان

زبان انسان دارای پُرزهای چشایی (Taste Buds) است که روی برجستگی‌های کوچک به نام پاپیلا قرار دارند. این گیرنده‌ها پنج مزه اصلی را تشخیص می‌دهند:

# ۱. گیرنده‌های شیرینی (Sweet)

- محل تشخیص: نوک زبان.

- مواد محرک: قندها (مانند گلوکز، فروکتوز)، شیرین‌کننده‌های مصنوعی.

- مثال: مزه شکلات، میوه‌های شیرین.

# ۲. گیرنده‌های ترشی (Sour)

- محل تشخیص: کناره‌های زبان.

- مواد محرک: اسیدها (مانند اسید سیتریک در لیمو).

- مثال: مزه سرکه، لواشک.

# ۳. گیرنده‌های شوری (Salty)

- محل تشخیص: نوک و کناره‌های جلوی زبان.

- مواد محرک: یون‌های سدیم (نمک طعام).

- مثال: مزه چیپس، خیارشور.

# ۴. گیرنده‌های تلخی (Bitter)

- محل تشخیص: عقب زبان.

- مواد محرک: آلکالوئیدها (مانند کافئین، کینین).

- مثال: مزه قهوه، بادمجان خام.

# ۵. گیرنده‌های اومامی (Umami)

- محل تشخیص: سطح میانی زبان.

- مواد محرک: گلوتامات (مانند گوشت، پنیر، قارچ).

- مثال: مزه سس سویا، پنیر پارمزان.

---

نکات علمی:

- هر پُرز چشایی حدود ۵۰–۱۰۰ سلول گیرنده دارد.

- تقسیم‌بندی مناطق زبان برای مزه‌ها امروزه تعدیل شده است، زیرا همه گیرنده‌ها در تمام قسمت‌های زبان وجود دارند، اما حساسیت مناطق مختلف متفاوت است.

- بو نیز نقش مهمی در درک طعم دارد (به همین دلیل با سرماخوردگی مزه غذاها را کمتر حس می‌کنیم).