خودتان را به جای آخرین مداد جعبه مداد رنگی تصور کنید و از زبان او یک بند بنویسید

من، آخرین بازمانده‌ی این جعبه‌ی رنگارنگم. دیگر کسی به من توجه نمی‌کند. همه‌ی برادران و خواهرانم تیز شدند و به دفترها و کاغذها رنگ بخشیدند. اما من... نوکم شکسته و رنگم کم‌رنگ شده است. انگار همه فراموش کرده‌اند که روزی من هم پر از انرژی و رنگ بودم. حالا گوشه‌ای از جعبه افتاده‌ام و به روزهایی فکر می‌کنم که خودم را برای خلق آثار هنری آماده می‌کردم.

متن دیگر

من، آخرین مداد آبی آسمانی این جعبه هستم. روزی پر از امید و رویا بودم. دختر کوچولوی خانه مرا برای کشیدن آسمان آبی و دریاهای نیلگون انتخاب می‌کرد. اما حالا، رنگم کمرنگ شده و نوکم شکسته است. در گوشه‌ی جعبه افتاده‌ام و به آن روزها فکر می‌کنم که او با ذوق و شوق نقاشی‌هایش را به مادرش نشان می‌داد. کاش می‌توانستم دوباره نوک تیزی داشته باشم و برایش یک آسمان پرستاره بکشم.