هدف روسیه و انگلستان از امضای قرارداد ۱۹۰۷ چه بود

هدف روسیه و انگلستان از امضای قرارداد 1907 تقسیم ایران به مناطق نفوذ و کاهش رقابت‌های استعماری میان دو کشور در منطقه بود. این قرارداد ایران را به سه منطقه تقسیم کرد: شمال تحت نفوذ روسیه، جنوب تحت نفوذ انگلستان، و یک منطقه بی‌طرف در مرکز.

اهداف استعماری روسیه و انگلستان از قرارداد 1907

1. کاهش تنش‌ها و رقابت‌ها در منطقه

روسیه و انگلستان برای سال‌ها بر سر نفوذ در ایران و آسیای میانه با یکدیگر در رقابت بودند. امضای این قرارداد به هر دو کشور امکان داد بدون درگیری مستقیم، نفوذ خود را در ایران تثبیت کنند و منافع استعماری‌شان را حفظ کنند. تقسیم مناطق نفوذ میان دو کشور راهکاری برای کاهش تنش‌ها بود.

2. تأمین منافع اقتصادی و استراتژیک

روسیه: روسیه به دنبال کنترل مناطق شمالی ایران بود تا به منابع طبیعی و راه‌های تجاری دسترسی داشته باشد.

انگلستان: انگلستان مناطق جنوبی را تحت نفوذ خود گرفت تا امنیت مسیرهای تجاری به هند، مستعمره اصلی خود، و همچنین تسلط بر خلیج فارس را تضمین کند.

3. جلوگیری از نفوذ دیگر قدرت‌ها

قرارداد 1907 به روسیه و انگلستان این امکان را داد که از دخالت قدرت‌های دیگر، به‌ویژه آلمان که در آن زمان در حال گسترش نفوذ خود بود، در ایران جلوگیری کنند. این مسئله برای هر دو کشور اهمیت استراتژیک داشت.

4. تضمین کنترل بر منابع و مسیرهای حمل‌ونقل

مناطق شمال و جنوب ایران به دلیل منابع طبیعی و اهمیت استراتژیک آن‌ها برای هر دو کشور حیاتی بودند. این قرارداد امکان مدیریت مستقیم این مناطق و تأمین منافع اقتصادی و نظامی را برای روسیه و انگلستان فراهم کرد.

نتیجه‌گیری

قرارداد 1907 نشان‌دهنده سیاست استعماری روسیه و انگلستان در تقسیم مناطق نفوذ ایران بود. این قرارداد استقلال ایران را به شدت زیر سؤال برد و عملاً کشور را به دو منطقه تحت کنترل قدرت‌های خارجی و یک منطقه بی‌طرف تقسیم کرد. هدف اصلی آن تأمین منافع استعماری دو کشور و جلوگیری از دخالت سایر قدرت‌ها در ایران بود.