چرا خداوند کسانی را که زندگی خویش را بر لبه پرتگاه بنا کرده اند ظالم نامیده است

خداوند در قرآن کریم کسانی را که زندگی خود را بر پایه‌ی گناه، کفر و بی‌عدالتی بنا می‌کنند، «ظالم» می‌نامد، زیرا این افراد با انتخاب‌های آگاهانه، هم به خود و هم به جامعه آسیب می‌رسانند. این مفهوم در آیات متعددی مانند آیه ۱۱۵ سوره هود و آیه ۴۰ سوره روم اشاره شده است. در ادامه به دلایل این توصیف پرداخته‌ام:

---

۱. ظلم به خود (نابودی روح و جسم)

- این افراد با رفتارهای خطرناک (مانند اعتیاد، فساد یا تکبر)، جان و روح خود را در معرض نابودی قرار می‌دهند:

- «وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا» (سوره کهف، آیه ۱۵): چه کسی ستمکارتر از کسی است که بر خدا دروغ می‌بندد؟

- مثال: کسی که با غرق شدن در گناه، راه توبه را می‌بندد.

---

۲. ظلم به جامعه (تضعیف ارزش‌های اخلاقی)

- رفتارهای ناپایدار و خطرناک آن‌ها مانند رشوه، بی‌عدالتی یا فریب، بنیان‌های اجتماعی را ویران می‌کند:

- «إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ» (سوره شوری، آیه ۴۲): مجازات بر ظالمانی است که به مردم ستم می‌کنند.

---

۳. زندگی روی «لبه پرتگاه» نماد بی‌ثباتی است

- قرآن زندگی بدون ایمان را مانند خانه‌ای روی شن‌های روان می‌داند (سوره توبه، آیه ۱۰۹):

- این افراد با تکیه بر ثروت ناپاک، قدرت ظالمانه یا لذت‌های زودگذر، پایه‌های زندگی خود را سست می‌کنند.

---

۴. هشدار قرآن: عاقبت ظالمان

- خداوند در آیات متعدد (مانند سوره ابراهیم، آیه ۴۲) تأکید می‌کند که ظالمان در دنیا و آخرت کیفر می‌بینند:

- عذاب دنیوی: سقوط ناگهانی قدرت، پشیمانی بی‌فایده (مانند فرعون).

- عذاب اخروی: جهنم (سوره شوری، آیه ۴۵).

---

نتیجه‌گیری:

قرآن با عنوان کردن این افراد به عنوان «ظالم»، هشدار می‌دهد که هرگونه زندگی بر اساس تکبر، گناه و بی‌عدالتی، حتی اگر موقتاً موفق به نظر برسد، در نهایت به سقوط می‌انجامد. این توصیف هم هشدار است و هم فرصتی برای بازگشت به سوی عدل و تقوا.