بنابر فرمایش امیرالمومنین خداوند از آگاهان در برابر شکم بارگی ستمگران چه عهد و پیمانی گرفته است

بنابر فرمایش امیرالمؤمنین علی (ع) در خطبه 129 نهج البلاغه (معروف به خطبه «اَلْمُتَّقین»)، خداوند از عالمان و آگاهان (العُلَماء) پیمانی گرفته است که در برابر ستم و شکم‌بارگی ستمگران سکوت نکنند و به دفاع از حق برخیزند.

متن بخشی از خطبه:

> «وَ لَیأخُذَنَّ اللهُ عَلَی العُلَماءِ أَلّا یُقَرّوا عَلَی کِظَّةِ ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ مَظلُومٍ.»

> *(ترجمه: و قطعاً خداوند از عالمان پیمان گرفته است که در برابر شکم‌چرانیِ ستمگران و گرسنگیِ مظلومان، سکوت نکنند.)*

شرح و تفسیر:

1. پیمان الهی با عالمان:

- خداوند از دانشمندان و آگاهان (عالمان دینی، اندیشمندان، فرهیختگان) پیمان گرفته که در برابر ظلم و فساد سکوت نکنند.

- این پیمان، مسئولیتی اخلاقی و دینی بر دوش آنان می‌گذارد.

2. «کِظَّةِ ظالِم» (شکم‌بارگی ستمگران):

- اشاره به ثروت‌اندوزی، اسراف و تجمل‌گرایی حاکمان و قدرتمندان ستمگر دارد.

- سکوت در برابر این رفتارها، نوعی همراهی با ظلم محسوب می‌شود.

3. «سَغَبِ مَظلُوم» (گرسنگی مظلومان):

- اشاره به فقر، محرومیت و بی‌عدالتی اقتصادی است که بر مردم تحمیل می‌شود.

- عالمِ مسئول باید از حقوق محرومان دفاع کند.

4. مسئولیت اجتماعی عالمان:

- این سخن حضرت علی (ع) نشان می‌دهد که علم بدون عمل و سکوت در برابر ظلم، خیانت به دین و جامعه است.

- عالم واقعی کسی است که در برابر فساد و بی‌عدالتی موضع می‌گیرد.

نتیجه:

امام علی (ع) در این خطبه مسئولیت بزرگ عالمان و روشنفکران را یادآوری می‌کند و تأکید می‌نماید که سکوت در برابر ظلم، هم‌دستی با ستمگران است. این آموزه، امروزه نیز برای جوامع اسلامی و انسانی بسیار راهگشاست.

📜 *«کسی که ستمی را ببیند و با قلبش آن را انکار کند (ولی سخن نگوید)، چنین کسی تنها نیمه‌ی ایمان را دارد.»* (امام علی (ع))