ماده ۲۴ قانون اجرای احکام مدنی

ماده‌ی ۲۴ قانون اجرای احکام مدنی ایران، یکی از مواد مهم فصل مربوط به اجرای احکام است که وظایف مأمور اجرا (دادورز) و محدودیت‌های اختیارات او را مشخص می‌کند:

---

🧾 متن ماده قانونی

> دادورز (مامور اجرا) پس از شروع اجرای حکم، نمی‌تواند اجرای آن را تعطیل، توقیف، قطع یا به تأخیر اندازد، مگر در یکی از شرایط زیر:

1. با قرار دادگاهی که دستور اجرای حکم را صادر کرده یا صلاحیت صدور قرار تأخیر را دارد؛

2. یا ابراز رسید محکوم‌له مبنی بر طلب و رسید رسمی بابت محکوم‌به؛

3. یا بر اساس رضایت کتبی محکوم‌له در موارد تعطیل، توقیف، قطع یا تأخیر اجرا .

---

🔍 تفسیر عملی ماده ۲۴

پس از صدور اجرائیه و آغاز عملیات اجرایی، دادورز نمی‌تواند صرفاً به تشخیص خود اجرای حکم را متوقف یا به تأخیر اندازد .

تنها در مواردی که:

دادگاه قرار توقف یا تأخیر صادر کرده باشد؛

محکوم‌له رسید رسمی مبنی بر اجرای محکوم‌به ارائه دهد؛

یا رضایت کتبی محکوم‌له مبنی بر توقف اجرا را ابراز کند، عملیات اجرایی قابل توقف است .

---

⚠️ توجه به نکات عملی

اعتراض ثالث یا فرجام‌خواهی باعث توقف خودکار اجرای حکم نمی‌شود مگر آن که قرار تأمین یا توقف از سوی دادگاه صادر شده باشد .

فوت یا حجر محکوم‌علیه یا مفقود شدن محکوم‌به نزد دیگری منجر به توقف عملیات اجرایی می‌شود، البته با شرایط قانونی مربوط .

اگر دادگاه خارج از موارد قانونی دستور توقف دهد، این تخلف محسوب می‌شود و قابل بررسی است .

---

✅ کاربرد ماده در یک نگاه

موضوع توضیح

وظیفه مامور اجرا اجرای حکم بدون دخل و تصرف در زمان یا نحوه اجرا پس از شروع کار

موارد توقف اجرا قرار دادگاه، رسید رسمی محکوم‌له، رضایت کتبی محکوم‌له

وضعیت‌های خاص فوت، حجر یا تلف شدن محکوم‌به یا اعتراض ثالث نیازمند قرار قانونی جداگانه

اقدام نامشروع دادگاه صدور دستور توقف خودسرانه خارج از قانون مصداق تخلف است