معنی محاربه
معنی محاربه را از سایت سوگو دریافت کنید.
محاربه در لغت به معنای جنگیدن، دشمنی کردن و نبرد مسلحانه است. در اصطلاح فقه و حقوق اسلامی، محاربه به هرگونه اقدام مسلحانه علیه امنیت جامعه و ایجاد رعب و وحشت عمومی گفته میشود.
تعریف محاربه در قانون:
طبق ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی ایران:
محاربه عبارت است از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم بهنحوی که موجب ناامنی و ترس در جامعه شود.
✅ اگر فردی سلاح بکشد اما باعث ترس عمومی نشود، محارب محسوب نمیشود.
✅ اگر فردی با سلاح علیه حکومت یا مردم اقدام کند، محارب است و مجازات سنگینی دارد.
---
مفهوم محاربه در قرآن:
در سوره مائده، آیه ۳۳ آمده است:
«إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا...»
(مجازات کسانی که با خدا و پیامبرش به جنگ برمیخیزند و در زمین فساد میکنند، اعدام، به صلیب کشیدن، قطع اعضا یا تبعید است.)
---
ویژگیهای محاربه:
✔ استفاده از سلاح (سرد یا گرم)
✔ ایجاد ترس و ناامنی عمومی
✔ قصد حمله به جان، مال یا امنیت مردم
نتیجه: محاربه در اسلام و قوانین جزایی ایران، یکی از جرایم سنگین محسوب میشود و مجازات شدیدی برای آن در نظر گرفته شده است.