معنی محاربه

محاربه در لغت به معنای جنگیدن، دشمنی کردن و نبرد مسلحانه است. در اصطلاح فقه و حقوق اسلامی، محاربه به هرگونه اقدام مسلحانه علیه امنیت جامعه و ایجاد رعب و وحشت عمومی گفته می‌شود.

تعریف محاربه در قانون:

طبق ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی ایران:

محاربه عبارت است از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم به‌نحوی که موجب ناامنی و ترس در جامعه شود.

✅ اگر فردی سلاح بکشد اما باعث ترس عمومی نشود، محارب محسوب نمی‌شود.

✅ اگر فردی با سلاح علیه حکومت یا مردم اقدام کند، محارب است و مجازات سنگینی دارد.

---

مفهوم محاربه در قرآن:

در سوره مائده، آیه ۳۳ آمده است:

«إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا...»

(مجازات کسانی که با خدا و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند و در زمین فساد می‌کنند، اعدام، به صلیب کشیدن، قطع اعضا یا تبعید است.)

---

ویژگی‌های محاربه:

✔ استفاده از سلاح (سرد یا گرم)

✔ ایجاد ترس و ناامنی عمومی

✔ قصد حمله به جان، مال یا امنیت مردم

نتیجه: محاربه در اسلام و قوانین جزایی ایران، یکی از جرایم سنگین محسوب می‌شود و مجازات شدیدی برای آن در نظر گرفته شده است.