منظور از بلند آواز و میان تهی چیست

«بلندآواز و میانتهی» اصطلاحی است که معمولاً برای توصیف افراد یا چیزهای پُردعوایی که در باطن، پوچ یا بی‌محتوا هستند به کار می‌رود. این عبارت اغلب در ادبیات، گفتارهای انتقادی و حتی ضرب‌المثل‌ها استفاده می‌شود تا ظاهر فریبنده و باطن تهی را به تصویر بکشد.

معنای تحت اللفظی و استعاری:

۱. بلندآواز (ظاهر پرزرق‌وبرق)

- اشاره به کسانی که با حرف‌های بزرگ، ادعاهای اغراق‌آمیز یا رفتارهای نمایشی توجه دیگران را جلب می‌کنند.

- مثال: فردی که دائماً از موفقیت‌های خود می‌گوید، اما در عمل هیچ دستاوردی ندارد.

۲. میانتهی (باطن پوچ)

- نشان‌دهنده بی‌مایگی، فقدان دانش یا ارزش واقعی در پسِ آن ظاهر پرسر و صدا است.

- مثال: کتابی با جلد زیبا و عنوان جذاب که محتوای آن بی‌ارزش است.

منشأ عبارت:

- این ترکیب در ادبیات فارسی (چه کلاسیک و چه معاصر) به‌کار رفته است.

- در اشعار شاعرانی مانند مولانا و حافظ نیز مشابه این مفهوم دیده می‌شود، مثلاً:

- حافظ: *«نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد / ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد»* (اشاره به ریاکاری برخی صوفیان).

- مولانا: تمثیل‌های زیادی درباره پوچیِ ظاهرپرستی دارد.

موارد کاربرد:

- انتقاد از سیاستمداران پوپولیست که وعده‌های بزرگ می‌دهند اما عمل نمی‌کنند.

- توصیف اشخاصی که با ادعاهای دروغین خود را مهم جلوه می‌دهند.

- اشاره به محصولات یا آثار فرهنگیِ پرشور اما بی‌محتوا.

نتیجه‌گیری:

«بلندآواز و میانتهی» هشداری است درباره عدم اعتماد به ظاهرِ پرزرق‌وبرق و ضرورت توجه به عمق و محتوا. این عبارت یادآور این ضرب‌المثل معروف است:

*«از کوزه همان برون تراود که در اوست!»*